Έργα Ζωγραφικής

Ποιητική Συλλογή

Κριτική Χρήστου Σαρτζετάκη

Κριτική Κωνσταντίνου Βόγγα

Από την εφημερίδα τα Χανιώτικα Νέα

Μιχάλης Θεοδοσάκης

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΦΙΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

(Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ)

Πραγματεία

(αντί μανιφέστου)

ΑΘΗΝΑ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΦΙΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ – Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Η Τρίτη βιομηχανική επανάσταση που μετά τον Μάη του 1968 (και το Νοέμβρη του ΄73 για την Ελλάδα) οδήγησε στην κοινωνία της πληροφορίας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών , θέτει την πληροφορία ,τη γνώση, το ‘’knowhow’’ και τους υπολογιστές σαν κυρίαρχα εμπορεύματα, δημιουργεί την μιντιαλιστική κοινωνία και τους εργάτες γνώσης, (τους «αγανακτισμένους») και ένα σοβαρό νέο καθήκον.

Την  κοινωνικοποίηση των μεγάλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης εκμέρους των εργατών γνώσης, εθνικών και διεθνών, με ειρηνικό ή επαναστατικό τρόπο για να ελέγχει η κοινωνία το Οικονομικό κλίμα και το Οικονομικό μοντέλο, να προωθεί τις κλασσικές αξίες του ανθρώπου καθώς και την απελευθέρωση του.

Οι «αγανακτησμένοι» οι φτωχοί εργαζόμενοι, οι διανοούμενοι, οι εργάτες γνώσης, εμφορούμενη από τα κλασσικά ιδεώδη της ελευθερίας και αδελφοσύνης όπως τα δίδαξε ο μέγιστος των Ελλήνων  «Μέγας Αλέξανδρος» αλλά και ο Χριστιανισμός, στοχεύουν στην αλληλεγγύη μιας παγκόσμιας Φιλικής Κοινωνίας της Γνώσης αλλά και των κλασσικών αξιών της δικαιοσύνης, της αδερφοσύνης, και της ισότητας.

Το σύνθημα μας

Βαθύ ’ναι  χρέος η αγάπη, κι αιώνιος σκοπός μας,

κι’ όπου αν ξαστοχήσουμε, αυτή αρχικός ρυθμός μας,

κι’ όταν οι γόρδιοι δεσμοί θα λύνονται μια κι’ έξω,

μέσα σου είσαι Αλέξανδρος, κράτα γερά κι’ απέξω,

γίνε ο ήρωας που νίκησε, τον κάθε φόβο σκιάχτρο,

και σύντριψε και σκόρπισε, κάθε τυράγνιας κάστρο,

να φτιάχνεται ο Παράδεισος, άλλης Δημοκρατίας,

                        που θα τον κυβερνά η Τιμή, παράσημο κάθε αξίας!   

Καινούργιο Δίκαιο

Για το καλό αγωνίζομαι

μακριά μου, όποιος δειλιάζει!..

μηδέ συμμάχους ρέγομαι

σοφούς ή επαναστάτες

μηδέ φοβούμαι τους θεούς,

μηδέ τους βασιλιάδες…

Η δύναμη μου είναι σεισμός

κι’ η πίστη μου είναι κάστρο!

Μακριά απ΄ το δίκιο, τ’ άρχοντα

κι’ από ζητιάνου κόντρα,

στου άθεου κατακραυγή,

φραγμός στου νοικοκύρη˙

κι όπου το βγάλει η άκρα…

Δίκιο, καινούργιο αναζητώ

να ισορροπήσει ο κόσμος!..

Δημήτρης Μ. Θεοδοσάκης

                                                                                              1924 - 1997

Περί Φιλίας

Ας προσδιορίσουμε τη φιλία με βάση τον Αριστοτέλη (Ηθικά Νικομάχεια, βιβλίο Θ), δηλαδή σύμφωνα με τον Ορθό Λόγο.

Διακρίνομε λοιπόν τρία είδη φιλίας, τη φιλία που στηρίζεται στην χρησιμότητα και στην ωφέλεια χαρακτηριστικό κυρίως των γερόντων, τη φιλία που στηρίζεται στο ηδύ και το ωφέλιμο, που οικοδομείται σε βάθους χρόνου.

Η φιλία είναι ενέργεια και γι’ αυτό πρέπει να εκδηλώνεται καθόσον ο επί μακρόν χωρισμός μπορεί να διαλύσει μια φιλία, κι’ ακόμη από τη φιλική σχέση πρέπει να προκύπτει ευχαρίστηση, πράγμα πιο σπάνιο στους γέροντες απ’ ότι στους νέους. Ο φίλος για τον φίλο είναι ένα αγαθό, δηλαδή αγαπάμε το φίλο μας γιατί τελικά αγαπάμε σ’ αυτόν κάτι τι το αγαθό.

Διακρίνοντας τρία είδη φιλίας, τέτοια όπως στις σχέσεις πατέρας – γιός, άνδρας – γυναίκα, άρχοντας – αρχόμενος.

Η φιλία συνίσταται κυρίως στο ν’ αγαπάμε τους άλλους, όχι στο ν’ αγαπώμεθα υπό άλλων, με βασικό παράδειγμα την αγάπη της μητέρας προς τα παιδιά της. Μεταξύ άνδρα και γυναίκας η φιλία είναι ολοκληρωτικά ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ, γιατί με συνέπεια η οικογένεια να είναι κάτι πρωταρχικότερο της Πολιτείας. Το ίδιο το κράτος είναι Κοινότητα φιλίας. Τέλος σ’ όλες τις παραπάνω Αριστοτελικές απόψεις περί φιλίας, έρχεται  κορύφωση η γνώμη πως ένας φίλος είναι ένας δεύτερος εαυτός μας, γιατί ΟΛΕΣ οι φιλίες ανάγονται σε μια αρχική, στη φιλία του ΑΝΘΡΩΠΟΥ προς τον ίδιο τον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!

Μπορούμε να καταλήξουμε σαν τελικό επιστέγασμα στην ρήση του Ναζωραίου περί αγάπης του πλησίον ως εαυτόν. Είναι η συμφιλίωση του πλησίον με τον εαυτό μας, του εαυτού μας με τον άνθρωπο, με όλους τους ανθρώπους, η συμφιλίωση του ανθρώπου με τη φύση.

Περί Ελληνικότητας και Χριστιανικότητας

    Είναι γνήσιο Ελληνικό, ό,τι είναι Χριστιανικό. Και μάλιστα με την έννοια της ορθοδοξίας χρωματισμένης από τη βασική αντίθεση στο «Φιλιόκβε». Το «Φιλιόκβε» είναι η δυτική προσπάθεια επαναφοράς και διολίσθησης του Χριστιανισμού στην Ελληνική ειδωλολατρεία, μια ειδολωλατρεία όχι τόσο τονισμένη σαν «ειδωλική μανία», άλλα μια ειδωλολατρεία που στη θέση του ειδώλου ενσαρκώνεται ο δυτικότροπος άνθρωπος. Αυτό είναι μια αίρεση, γιατί είναι μια απολυτοποίηση του ανθρώπου σε Υπέρτατο Ον, σε Θεό, είναι η υποβάθμιση του Θεού σε άνθρωπο με αδυναμίες, ενώ ο Χριστιανικός Θεός σαν Θεός της απόλυτης Αγάπης, σαν Θεός της Πραότητας, της Ταπεινοφροσύνης και του «αγαπάτε αλλήλους» είναι ορθόδοξος, δηλαδή αντίθετος με το «Φιλιόκβε».

   Επομένως, είναι πράγματι Ελληνικό ό,τι είναι Χριστιανικό, γιατί στον χριστιανισμό διασώζεται η Ελληνική Φιλαλήθεια, η Ελληνική αγάπη για το κάλος, η Ελληνική φρόνηση εκδηλούμενη σαν μέτρο. Όμως, ό,τι είναι χριστιανικό είναι κάτι παραπάνω από τον Ελληνικό διονυσιακό αισθησιασμό δηλαδή την λατρεία της λαγνείας, που κυριαρχούν στη συνείδηση και πρακτική του σημερινού Ευρωπαίου, του σημερινού δυτικότροπου ανθρώπου, άρα ό,τι είναι πράγματι χριστιανικό είναι το Ελληνικό σε υπέρβαση και κάθαρση.

    Ο,τι είναι Ελληνικό είναι επαναστατικό, με την έννοια ότι το ειδέναι – η γνώση – που εκπροσωπεί η Ελληνικότητα, είναι επαναστατική, δηλαδή ανατρεπτική του καθιερωμένου και καθημερινού, δηλαδή «εξέλιξη», και ό,τι είναι χριστιανικό είναι «συντηρητικό» με την έννοια πως ό,τι είναι χριστιανικό συντηρεί τη ζωή και την αιωνιότητα της.

   Η σημερινή παγκόσμια Νέα Τάξη πραγμάτων της κοινωνίας των πληροφοριών και του νέου τύπου γνώσης, είναι στην ουσία μια Ελληνική τάξη πραγμάτων, όμως το ζητούμενο είναι μια τάξη πραγμάτων που να συντηρεί τη ζωή και τις αξίες της, μια τάξη πραγμάτων που να ανατρέπει τη δυστυχία, δηλαδή μια πραγματικά χριστιανική τάξη πραγμάτων…

Η Ειρήνη και η σοφία στον Έλληνα

Ειρήνη είναι στον Έλληνα, να μάχεται για δίκιο,

να πολεμάει το άδικο, όχι για κάποιο οφίκιο,

παρά για ιδέα σύννεφο, πυρωμένου πρωινού,

που απαλοδένει στην ψυχή, παραμύθι του καλού,

που γράφει προσκλητήρα, στο πνεύμα των καιρών,

καθώς κρούει μια σάλπιγγα θεϊκή, για να της πεις: παρών!..

Ειρήνη είναι στον Έλληνα, του γάμου δαχτυλίδι,

που τον καλεί μαυλιστικά, για το ωραίο ταξίδι,

με μια λαχτάρα ασύγκριτη, στης αγκαλιάς τα χέρια,

και στα φιλιά τα ταιριαστά, για της χαράς τ’ αστέρια,

μα εκεί που δένει τα φτερά και λες πως μαρμαρώνει,

αστροπελέκι, άλλη αγάπη, ξανά τον βαλαντώνει!..

Είναι και η σοφία πλάι, η αγάπη η ακριβή,

Καθώς νόμισαν και ξένοι, για μητέρα κι αδελφή,

μα η θεά η αθάνατη, η αγάπη αθανασία,

που κλείνεται στον Έλληνα, με των σεισμών στοιχεία,

είναι η γεννήτρα του καλού, στων αγώνων τη βοή

και φροντίδα των γενναίων, της ανδρείας προσευχή!...

Ποια η ουσία του καημού μας, άλλη απ’ τη λευτεριά,

αγώνας ατελεύτητος, πρώτης αρετής αξία,

σημάδι του αόρατου, του αιματηρού μας χρέους,

που ανηφορίζει στο Θεό και τρέφεται με νέους,

αλλά κι αιώνιους κώδικες, σφοδρά και αιώνια πάθη,

σαν έφοδος ακοίμητη, ξανά στα νέα λάθη;

-Πολέμα με το αίμα σου, πολέμα με το πνεύμα,

ν’ ανθίσει ένα λούλουδο απ’ της καρδιάς το ρεύμα,

με λίπασμα απ’ τη σάρκα σου, για να κουρσέψεις κάτι,

με της τιμής σου το σπαθί, το ειρηνικό παλάτι,

πολέμα στρατευόμενος, την Αδικία, την Πείνα,

πολέμα τη Σκληρότητα, με της σοφίας τα κρίνα!..

Η παγκοσμιοποίηση της αγάπης – αλληλεγγύης

   Ο ρόλος της θρησκευτικής πίστης αφορά την παγκοσμιοποίηση της αγάπης.

Τι είναι η αγάπη; Η αγάπη πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη αγαθοποιεί, δεν χαίρει στην αδικία μα συγχαίρει στην αλήθεια. Έτσι διδάσκει ο απόστολος Παύλος και εμείς  τον πιστεύουμε.    

   Μα μεγαλύτερη είναι η διδασκαλία αγάπης του Θεού  με όλη την καρδιά σου, τη δύναμη σου, τη διάνοια σου, την ψυχή σου. Και η αγάπη στον πλησίον, είναι η όμοια με την προηγούμενη, μέγιστη εντολή. Έτσι μιλάει η θρησκεία ολόκληρη, και εμείς οι πληροφοριόπληκτοι σοσιαλιστές της κοινωνικοποίησης των μίντια, οι δισταχτικοί από το τείχος που υψώνεται μεταξύ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του δημόσιου συμφέροντος, συνειδητοποιώντας έτσι την πίστη στην αγάπη πρέπει να δουλέψουμε δραστήρια για το κοινωνικό δίκαιο.

   Η παγκοσμιοποίηση της αγάπης, στέκει πολύ ψηλότερα από την παγκοσμιοποίηση της πληροφορίας. Η παγκοσμιοποίηση της αγάπης είναι εθνικό χρέος των Ελλήνων, οι οποίοι σαν πραγματικά περιούσιος λαός της γνώσης, στην εποχή της πληροφορίας οφείλουν να δείξουν την ιστορική συνέχεια της παγκοσμιοποιημένης πληροφορίας, με τρόπο όμοιο όπως το Βυζάντιο διαδέχτηκε τη Ρώμη. Όμοια όπως το Βυζάντιο στήριξε την ύπαρξη του «Αγίου Κράτους», στη βάση του ιδεώδους της αλληλεγγύης, και σε αντίθεση με τη φαυλοκρατία της Ρωμαιοκρατίας, του κράτους και των θεαμάτων. Όμως ο διάλογος, μόλις τώρα αρχίζει…

Η είδηση – Το κατάντημα της είδησης

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την πληροφορία από την είδηση;

Η είδηση έχει σκοπό την ενημέρωση; Φευ!

Αυτό θα συμβεί στην αγγελική κοινωνία. Η κοινωνιολογική διάσταση της είδησης στη σημερινή νέα τάξη πραγμάτων είναι η τρομοκράτηση, και η είδηση είναι τότε μόνο είδηση όταν εμπεριέχει πληροφορίες τρομοκράτησης!

Είναι η φύση του σημερινού μιντιαλιστικού συστήματος των ιδιωτικών μίντια, που μέσα από μυστικούς κώδικες δεοντολογίας προχωρούν στην τρομοκρατία  των πολιτών δια της είδησης, και στις ειδήσεις που τρομοκρατούν σε κάθε επίπεδο, ιδεολογικό, επιστημονικό, ιατρικό, οικονομικό, φιλοσοφικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό. Ίσως στο πολιτιστικό επίπεδο η είδηση να προβάλλει μια ανοχή, αλλά αντικαθίσταται η ανοχή με τον κάθε είδους ρατσισμό, και προπάντων στην προώθηση φανατικά της Αμερικανοευρωπαϊκής κουλτούρας, εις βάρος των τοπικών πολιτιστικών παραδόσεων. Η πραγματική είδηση λοιπόν πρέπει να τρομοκρατεί, να τρομοκρατεί επιτήδεια ή κυνικά, λεπτά και κομψά ή άγαρμπα, κι’ όταν υπάρχει κάποια αισιόδοξη ελπιδοφόρα είδηση αυτή απλά σαν παγίδα και ρουφιάνος για την νέα επερχόμενη τρομοκράτηση, που καθηλώνει την προσωπικότητα του τηλεθεατή σε πλαίσιο φυλακής. Εξ ου και το σύνθημα: ¨Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές¨. Πραγματικά η ιδεολογική τρομοκρατία των ειδήσεων των ιδιωτικών μίντια πρέπει να ελεγχθεί από ένα ουσιαστικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο, στο οποίο θα συμμετέχει η πνευματική ηγεσία της πολιτείας και οι εργαζόμενοι, υπό την εποπτεία της Βουλής, των συνδικάτων, των πανεπιστημίων…

Περί της κοινωνίας των πληροφοριών

   Όλοι έχουμε ακούσει ότι εγκαθιδρύθηκε η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» χωρίς να γίνεται κατανοητό το πραγματικό της περιεχόμενο, όλοι στεκόμαστε προσοχή όταν αφουγκραζόμαστε για την δύναμη του Ηλεκτρονικού Υπολογιστή, του Personal Computer, και διερωτόμαστε: Θεός ή τέρας ορθώνεται μπροστά στην κοινωνία και στους δημοκρατικούς θεσμούς, όλοι καθόμαστε ορισμένες ώρες μπροστά στη δυνάστισσα τηλεόραση, την ιδεολογική Σπάθα της μοντέρνας εποχής, αποχαυνωμένοι σε γενική πλύση εγκεφάλου από τον βομβαρδισμό εικόνων και πληροφοριών, όλοι νιώθουμε πως αυτή η καινούργια πως αυτή η καινούρια κοινωνία γλιστρά μέσα από τα χέρια των ανθρώπων στους γκρεμούς της βίας, των ναρκωτικών, των πολέμων, της περιθωριοποίησης, της ανεργίας, της λαγνείας, του AIDS, της κερδοσκοπίας, της έχθρας και της αφιλίας.

    Αλήθεια, είναι όνειρο, φαντασία η πραγματικότητα: Αυτός ο εφιαλτικός κόσμος που ξημέρωσε είναι ο μελλοντικός κόσμος, ή μήπως όλοι εμείς είμαστε οι ανίκανοι, οι απονευρωμένοι, οι απαθείς, οι φοβισμένοι, οι παραπληροφορημένοι, οι δυστυχείς;

   Απλά, ξημέρωσε η κοινωνία των πληροφοριών, η νέα τάξη πραγμάτων των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, των Media, ξημέρωσε η Mediaλιστική Κοινωνία, όπως χθές ξημέρωνε η σοσιαλιστική κοινωνία και προχθές η καπιταλιστική κοινωνία, κι ακόμα πιο πριν ο Φεουδαλικός Μεσαίωνας. Ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της κοινωνίας των πληροφοριών για την Ευρώπη ο Γαλλικός Μάης του 1968 με το σύνθημα «Η φαντασία στην εξουσία» για δε την Ελλάδα το Πολυτεχνείο του 1973με το σύνθημα «ψωμι, παιδία, ελευθερία». Ηκοινωνία των πληροφοριών είναι η κοινωνία της «φαντασίας» η κοινωνία της «παιδείας», η για να είμαστε ρεαλιστές είναι το κακέκτυπο παραπληροφόρησης που ονειρεύτηκαν οι γενιές που αγωνίστηκαν για παιδεία, για πνεύμα, για φαντασία έτσι καθώς η πληροφορία γίνεται το υπ’ αριθμόν ένα εμπόρευμα που όλοι μας το πληρώνουμε με το αντίτιμο της διαφήμισης που υφιστάμεθα, και όχι μόνο.

    Η πληροφορία είτε σαν Know How, είτε σαν κυβερνητική, είτε σαν Ρομποτική, στοχεύει στη συνταγή τον καθηγητή στο MIT Νόμπερτ Βίνερ: «Έλεγχος δεν είναι τίποτα άλλο από μεταβίβαση μηνυμάτων που αλλάζουν τη συμπεριφορά του δέκτη». Το πληροφορικό σύστημα λειτουργεί σε καιρό ειρήνης ως πολεμική μηχανή σε πλήρη ετοιμότητα!...

   Η υπουργική σύνοδος κορυφής των G7 (ΗΠΑ, καναδάς, Ιαπωνία, Γερμανία, Γαλλία, Μ. Βρετανία και Ιταλία) που συνήλθε στις Βρυξέλες το Μάρτη του 1995 με οργανωτή την Κομισιόν και θέμα τη λεγόμενη «Κοινωνία των Πληροφοριών» και η ταυτόχρονη συνεδρίαση πενήντα διευθυντικών στελεχών των πολυεθνικών της πληροφορικής και των συνδεδεμένων επιχειριματικών Πανεπιστημίων, συμφώνησαν για πρώτη φορά σε μια κοινή στρατηγική βιομηχάνων, πληροφοριακών επιστημόνων και πολιτικών πάνω στα εξής σημεία: 1. Η πληροφορία αποτελεί το κυρίαρχο εμπόρευμα του μέλλοντος , αφού όπως τόνισε ο πρόεδρος της Ιταλικής Ολιβέττι, Ντε Μπενεντέτι  «οι πρώτες ύλες της οικονομίας του μέλλοντος δεν θα είναι το πετρέλαιο και το ατσάλι, αλλά οι ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι και το Know How. 2. Παραγωγή και κυκλοφορία πληροφοριών  είναι «από τη φύση της παγκόσμια» 3. « Η κοινωνία των πληροφοριών πρέπει να ανατεθεί εξ ολοκλήρου στον ιδιωτικό τομέα και στις δυνάμεις της αγοράς» 4. Οι υπουργοί των 7 ισχυρών κρατών συμφώνησαν σ’ ένα πρώτο «κώδικα συμπεριφοράς» για τη διανομή αγορών και κερδών. 5. Δεν λαμβάνονται μέτρα για τις έκδηλες αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις της «τρίτης βιομηχανικής επανάστασης» όπως την αποκαλούν προπαγανδιστικά.

    Η γνώση λοιπόν και η πληροφορία είναι το Νέο Κεφάλαιο της Μιντιαλιστικής κοινωνίας, ένα γενικό κουτσομπολιό εξαπλώνεται μέσα από τον διαρκή ανταγωνισμό για την ακροαματικότητα και την τηλεθέαση, για να εξάοτεται το ενδιαφέρον των καταναλωτών. Η σκύλευση προσώπων και καταστάσεων είναι όχι μόνο χόμπι μα επάγγελμα των media, είναι η λογική της ύαινας που κατασπαράζει το πτώμα σφραγίζοντας τελεσίδικά το βιβλίο της ζούγκλας. Μια συνεχής πλύση εγκεφάλου με επιστημονικό τρόπο, με όλες τις κοινωνικές επιστήμες του ανθρώπου στην υπηρεσία των στην υπηρεσία των mediaλιστών, πλέκουν τον ιστό της αράχνης και μπήγουν τις αλυσίδες που καθηλώνουν τους καταναλωτές πληροφορίας και εικόνων σ’ ένα εξαρτημένο, ναρκωμένο, ναρκωμανή τρ΄οπο ζωής, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από την ζωή των τοξικομανών μονο που οι τελευταίοι επιλέγουν μόνοι τις αλυσίδες τους…

Πολίτες καταναλωτές, παθητικοί και αποκοιμισμένοι χωρίς καμιά διάθεση πρωτοβουλίας και έξαρσης, αποσαθρωμένοι στο τέλμα της μη συμμετοχής των νέων παιδαγωγών, των τηλεοπτικών σίριαλ, βάζουν την πραγματική ζωή στη γυάλα και ομοίωση του ηλεκτρονικού υπολογιστή, σάρκα από τη σάρκα του και πνεύμα από το πνεύμα του, ένας εφιάλτης που τον νομίζει για ευδαιμονία, τη στιγμή ακριβώς που του πνίγει το λαιμό. Οι χθεσινοί ραδιοπειρατές σήμερα έγιναν οι γιγάντιοι Πειρατές του πνεύματος και της ψυχής των ανθρώπων. Αυτοί είναι που συγκροτούν τις Νεοφεουδαλικές Λέσχες των Mediaλιστών, επειδή κάποτε οι διανοούμενοι ονειρεύτηκαν μια κοινωνία παιδείας και γνώσης και συμφιλίωσης. Αυτοί οι ίδιοι οι διανοούμενοι όμως, που συνθλίβονται πνευματικά μέρα με υη μέρα, θα γίνουν οι κινητήριες δυνάμεις να μετατρέψουν την παραπληροφόρηση της κατευθυνόμενης πληροφορίας σε Πραγματική Γνώση, σε Ειδέναι, στον άνθρωπο του «Γνώθι σ’ αυτόν» προς τον οποίο κατευθύνεται ολόκληρη η γνώση, η κάθε είδους γνώση, η κάθε είδους γνώση, όπως γνωμάτευσε τελεσίδικα η Σωκρατική Κοινωνία της κλασσικής Αρχαίας Ελλάδας. Αυτογνωσία είναι η απόκρουση της πληροφορικής βαρβαρότητας της εποχής του Mediaλισμού, καθήκον των πραγματικών διανοούμενων και όραμα ο φιλικός Άνθρωπος, αυτός που συγκροτεί την κοινωνία της φιλότητας σαν ένα σταθμό που προϋποθέτει την κοινωνία πριν τις κοινωνικές τάξεις, την ομάδα της συνεργασίας πριν από την ομάδα της σύγκρουσης. Η Αριστοτέλεια Φιλία είναι η απάντηση στην ζουγκλοποίηση της κοινωνίας, είναι η πραγματική Γνώση, η αληθινή πληροφορία που συγκροτεί τον Αριστοτελικό άνθρωπο της Γνώσης, που μετατρέπει όλες τις πνευματικές , ψυχικές, ηθικές αποκλίσεις σε μέτρο, ωραιότητα και αλήθεια.

   Όπως υποστηρίζει ο οικονομολόγος Τζέρεμυ Ρίφκιν στο ογκώδες βιβλίο του « Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της», ο κόσμος πολώνεται σε δυο ασυμβίβαστες δυνάμεις: την αριστοκρατία της πληροφορικής και τους εκτοπισμένους εργάτες, που η σύγκρουση τους θα μπορούσε να σημαίνει το θάνατο του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε και την απαρχή μιας μεγάλης κοινωνικής μεταμόρφωσης.

   Απέναντι στον καινούργιο πληροφοριακό ολοκληρωτισμό που ξημέρωσε, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Η αντίσταση επιβάλλεται όχι από τυχόν ιδιαίτερες πολιτικές αντιλήψεις αλλά στο όνομα της ζωής, του πολιτισμού και της Ιστορίας. Οι εργάτες του πνεύματος, οι εργάτες γνώσης, οι διανοούμενοι, και μαζί με αυτούς όλοι οι εργαζόμενοι που ζητούν μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, έχουν το λόγο!

Ομιλία του Μ.Θ στην ΕΜΔΥΔΑΣ

                                                                                      26/9/2011

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι!

Τις τελευταίες δεκαετίες, η Πληροφορία, η Γνώση και η Τεχνογνωσία γίνεται όχι μόνο η μέγιστη βιομηχανία, αλλά δημιουργείται και διαμορφώνει και ισχυροποιεί τους δεσμούς της, ολοένα και περισσότερο μια καινούργια κοινωνικοοικονομική τάξη, πρωτοπόρα και ενθουσιώδης, που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, που χειρίζεται τις νέες τεχνολογίες , το διαδίκτυο, που χειρίζεται τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που είναι σύμμαχος με τους εργάτες των εργοστασίων και τους αγρότες , μα που είναι περισσότερο επαναστατική γιατί αυτή έχει ξεπεράσει το προπατορικό κόμπλεξ του να είσαι ¨Έλληνας¨, και αυτοί είναι οι λεγόμενοι «εργάτες γνώσης», οι «εργαζόμενοι πάνω στη γνώση και στην πληροφορία», αυτοί που δίνουν το χρώμα και το ρυθμό στην «κοινωνία της πληροφορίας», και είναι οι ίδιοι που εμφανίστηκαν αυθόρμητα και αγωνίστηκαν στις πλατείες σαν «Αγανακτισμένοι» και με ουσιαστικά αιτήματα τη Δημοκρατία και την εθνική Ανεξαρτησία! Είναι ξαδέρφια αυτών που εμφανίστηκαν και διαδήλωσαν στην πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο, και στην Τυνησία και αλλού, και που δεν πρέπει να το ξεχνάμε, γιατί νίκησαν!.. Νίκησαν, και χτίζουν τη νέα Ελπίδα!..

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι!

Η αυθόρμητη εθνική Αντίσταση κατά της Τρόικα, και υπέρ μιας πραγματικής Δημοκρατίας έχει αρχίσει. Είναι δεκάδες χιλιάδες «Αγανακτισμένοι» και όχι μόνο, των πλατειών όλης της Ελλάδας! Η αριστερά οφείλει να συνεννοηθεί, όπως έκανε και κατά τη Γερμανική κατοχή, και να συμπήξει το νέο Εθνικό Απελευθερωτικό μέτωπο αλλά και να οργανώσει την αλληλεγγύη των μελών του Μετώπου, από την οργάνωση συσσιτίων, μέχρι την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, της κυβέρνησης Παπανδρέου!! Η σωτηρία της Ελλάδος είναι η σωτηρία του λαού της Ελλάδας, και όχι των Τραπεζιτών!... Η κυβέρνηση του ψευτοσοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, κατάντησε η άκρα δεξιά της Οικονομίας!

Στο δίλλημα ευρώ ή δραχμή, απαντάμε: Προασπίζουμε το ευρώ, δουλεύουμε και αγωνιζόμαστε ωσάν να είμαστε στη δραχμή!..

Ερωτάμε: Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν φορολογεί ή δεν απαλλοτριώνει το 50% των 600 δισεκατομμυρίων Ευρώ που έχουν οι 10.000 Έλληνες στις Ελβετικές τράπεζες, να εξοφλήσει τους δανειστές;

Γιατί την διεθνή Οικονομική κρίση να πληρώσει το υποζύγιο ο λαός, και όχι οι τράπεζες και οι πλουτοκράτες; Κάποιοι μιλούν για σχέδιο Μάρσαλ! Είχε προηγηθεί ένα Εθνικό Απελευθερωτικό μέτωπο ισχυρό και νικηφόρο!!

   Στην τρομακτική πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης, στην τρομακτική πλύση εγκεφάλου, της κατευθυνόμενης πληροφορίας και εικόνας περί χρεωκοπίας, πρέπει να αντιταχτεί ο κοινωνικός έλεγχος όλων των καναλιών από Πανεπιστημιακούς, Βουλευτές και εργαζόμενους των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για μια τηλεόραση και πληροφόρηση υπέρ του λαού και του έθνους, υπέρ ενός πολιτισμού της Γνώσης, της Αλληλεγγύης και εν τέλει του Ανθρώπου, με Άλφα κεφαλαίο!...

   Στο κύτταρο των Ελλήνων δεν είναι εγγεγραμμένοι μόνο οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, αλλά καιν οι 300 αγωνιστές που ξεκίνησαν το ηρωϊκό Πολυτεχνείο το 1973!.. στην Αθήνα!.. Οι προδότες του λαού μας, πρέπει να έχουν την τύχη όλων των προδοτών του κόσμου… Το Ελληνικό έθνος κατά τη Γερμανική κατοχή, συσπειρώθηκε και νίκησε! Με το ραδιοσταθμό του Πολυτεχνείου το ’73 ο λαός μας γκρέμισε ουσιαστικά τη χούντα, με το σύνθημα « Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σήμερα πρέπει να στηθεί και πάλι ένας νέος πειρατικός Ραδιοσταθμός, και μια νέα σελίδα στο Facebook με σύνθημα ¨έξω η Τρόικα¨, ¨Εθνική Ανεξαρτησία¨, ¨Δημοκρατία¨ για όλους τους Έλληνες και το λαό, και όχι μόνο για τους πλουτοκράτες. Και πάλι εκεί, στο Πολυτεχνείο!.. Και στο διαδίκτυο!..

   Συνάδελφοι, ας συσπειρωθούμε παντού όπου μπορούμε, η Αριστερά ας αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες, η Αλέκα Παπαρήγα και ο Αλέξης Τσίπρας είναι ισχυρές ελπίδες!.. Τα πατριωτικά και λαϊκά κομμάτια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ψάχνουν καινούρια στέγη!

Για άλλη μια φορά ο αγώνας θα είναι υπέρ βωμών και εστιών!!

Ευχαριστώ!

Ελληνικοί Ψηφιακοί Συνεταιρισμοί στο Διαδίκτυο

(Για την αντιμετώπιση της Οικονομικής Κρίσης)

Η επανάσταση των « εργατών γνώσης» και η παγκόσμια δημοκρατική(Ελληνική – Χριστιανική) ΦΙΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ που εξ αντικειμένου επαγγέλλονται για την υφήλιο, δυστυχώς θέτει τις βάσεις, για τον ενδεχόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ Δύσης (Ευρώπη – Αμερική – Ρωσία) και Ανατολής (Κίνα – Ινδία), εάν δεν βρεθεί λύση στην διαφορά του μεροκάματου μεταξύ Δύσης και Ανατολής, διαφορά παραδείγματος χάριν μεταξύ των 25 ευρώ κατώτερου μεροκάματου των Ελλήνων και 2 ευρώ των Κινέζων, ή του ενός ευρώ της Ινδίας, (ή τεσσάρων ευρώ της Βουλγαρίας…)

   Τα παραπάνω είναι γεγονότα και μη αμφισβητούμενη πορεία, στον οικονομικό καπιταλιστικό ανταγωνισμό, αφού η Ελλάδα έχει γίνει το κατάλληλο πειραματόζωο των Γερμανογάλλων, έναντι της κρίσης έναντι της Κινέζικης εισβολής…[Κινέζική εισβολή που εν πολλοίς στηρίζεται σε κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά που κι’ εμείς οι Δυτικοί, έχομε την πρωτοκαθεδρία στην ανακάλυψη και εγκαθίδρυση της κοινωνίας της πληροφορίας].

   Καλείται έτσι η Ελλάδα, να παίξει το ρόλο του Μέγα Αλέξανδρου για λογαριασμό της Δύσης!..( Η το ρόλο του Μιλτιάδη στη μάχη Μαραθώνα). Σύγκρουση λοιπόν Ελληνικού (δηλαδή Ευρωπαϊκοαμερικάνικου) και Κινεζό-Ινδικού πολιτισμού; Σύγκρουση του ιδεώδους του Χριστιανοελληνικού παραδείσου και της Βουδιστικής Νιρβάνα; Μη γένοιτο…

Μόνο άμιλλα και συνεννόηση..!

Οι Γερμανοί μας χρωστάνε τις κατοχικές αποζημιώσεις, που σύμφωνα με πολλούς, μεταξύ των οποίων και Μανώλης Γλέζος, λένε πως προσεγγίζουν το Ελληνικό δημόσιο χρέος. Ας πληρώσουν οι Γερμανοί! (Υπάρχει Ελληνική κυβέρνηση να τους το επιβάλλει;). Η δε Ελλάδα, είναι μια μικρό μέρος του Οικονομικού προβλήματος. Όμως το θέμα μας είναι η δημιουργία σύγχρονων ψηφιακών Συνεταιρισμών στο Διαδίκτυο, όλων των συλλόγων που έχουν κάτω από την ομπρέλα τους, τους διάφορους επαγγελματικούς κλάδους…

   Τόσο στην Ελλάδα όσο και πανευρωπαϊκά. Αλλά και παγκοσμίως. Είναι εφικτό, με τους σύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα laptop, τα blogs, τις ιστοσελίδες κλπ. Έρχονται να συμπληρώσουν την ιδιωτική οικονομία. Και έρχονται μέσα από την Ιστορική Παράδοση των συνεταιρισμών.( Βλέπε τα Αμπελάκια της ελληνικής Επανάστασης).

  

Κάθε επαγγελματική ομάδα, μπορεί να συνεταιρίσει τα μέλη της με τις οικογένειες τους και τους στενούς συγγενείς ανταλλάσοντας αντικείμενα και υπηρεσίες, καταγράφοντας τα μέλη των συνεταιρισμών με το προσωπικό τους ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και το τηλέφωνο τους, που στηρίζεται στην αλληλεγγύη και στην προτίμηση του σωματείου τους σε πραγματικό χρόνο, με διαφάνεια. Σκοπός η αύξηση του εισοδήματος των συνεταιριστών με βάση την τρέχουσα νομοθεσία. Τα οφέλη θα είναι μεγάλα, όσο μεγαλύτερη θα είναι η αλληλεγγύη των  μελών του συνεταιρισμού, και λιγότερα τα έξοδα λειτουργίας, ενώ η χρήση του εθελοντισμού μπορεί να αποδώσει ανταποδοτικά οφέλη στο ίδιο το συνεταιρισμό.

Η κοινωνικοποίηση κατ’ αρχήν ποσοστού του τηλεοπτικού χρόνου

   Κατόπιν διαλόγου και μελέτης πρέπει να προκύψει το ακριβές ποσοστό που θα διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι από τον τηλεοπτικό χρόνο των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών, όπως επίσης και η διαχείριση αυτού του τηλεοπτικού χρόνου, εκ μέρους των εργαζομένων. Το 10% έως 40% είναι μια συνήθης παραδοσιακή φορολόγηση, μπορούμε να πούμε διαχρονικά, χωρίς να σημαίνει τούτο ότι δεν μπορεί να αυξηθεί. Είναι θέμα διεκδίκησης και ωρίμανσης συνθηκών.

    Η χρήση αυτού του δικαιώματος τηλεοπτικού χρόνου από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους μαζικούς φορείς, μπορεί να αμφισβητηθεί από την κυβερνητική εξουσία που εκφράζει το δεδομένο στάτους κβο, και μόλις αμφισβητηθεί θα τεθεί θέμα αν η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μέσω του εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεοράσεως ελέγχει το ραδιοτηλεοπτικό ταμείο, ή μήπως το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, αν δηλαδή ο πιο σοβαρός θεσμός συμμετοχικής δημοκρατίας που είναι η συμμετοχή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης μέσω των μίντια, είναι το πιο ζωτικό δικαίωμα του λαού. Αυτό όμως απορρέει από το ισχύον σύνταγμα στην Ελλάδα, άρθρο 15, παράγραφος 2, όπυ αναφέρει ότι η ραδιοτηλεόραση υπάγεται στον άμεσο έλεγχο του κράτους με αποστολή τους την κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, Σ’ αυτό το τελευταίο πρέπει να τεθούν οι κανόνες δεοντολογίας από το κοινωνικό σύνολο και όχι από τις ανάγκες της διαφημιστικής πίτας και της προπαγάνδας των βασικών μετόχων.

Ένας νέος συνασπισμός εξουσίας

Όπως παλιά οι εργάτες των εργοστασίων αποτελούσαν την πρωτοπορία της κοινωνικής αλλαγής και μεταρρύθμισης, σήμερα η πρωτοπορία έχει μεταβιβαστεί στους εργαζόμενους γνώσης, στους εργάτες γνώσης, χειριστές των νέων τεχνολογιών, επιστήμονες και υπαλλήλους, ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, φοιτητές ακόμη που εργάζονται στην ψηφιακή οικονομία, στην κοινωνία της πληροφορίας, εργαζόμενους στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές διασκορπισμένους σε διάφορα επαγγέλματα που όμως αρχίζουν και έχουν συνείδηση της τάξης τους, σφυρηλατούν τους δεσμούς αλληλεγγύης και διεκδικούν δημοκρατία για όλους, ελευθερία για όλους, ισότητα για όλους, οικονομική αξιοπρέπεια για όλους! Έκφραση αυτής της κίνησης είναι οι αγανακτισμένοι. Δυο εκατομμύρια περίπου από τους ενεργούς πολίτες της χώρας έλαβαν μέρος στα φετινά συλλαλητήρια στην Ελλάδα, και μπορούν να δημιουργήσουν ένα απελευθερωτικό μέτωπο, που να διώξει την τρόικα και τα μνημόνια με αίτημα τη Δημοκρατία. Σύνθημα «Όλη η εξουσία στους εργαζόμενους Γνώσης»

  Η οικονομία είναι κλίμα. Αυτό το κλίμα διαμορφώνουν με την τρομοκρατία της πληροφορίας οι τηλεοράσεις.

  Η βάση της τηλεοπτικής πλύσης και καθοδήγησης, είναι τα χίλια τηλεοπτικά μηχανάκια της AGB. Ο κοινωνικός έλεγχος των Μ.Μ.Ε, θα οδηγήσει στον έλεγχο του στατιστικού τηλεοπτικού δείγματος με βάση κατ’ αρχήν τις ανάγκες των εργαζομένων, όμως αυτό προϋποθέτει μια πραγματική επανάσταση.

  Αν αλλάξουμε το τηλεοπτικό δείγμα με βάση πολιτισμικά και φιλολαϊκά κριτήρια, θα φτιάξουμε την κοινωνία που θέλουμε. Μια δημοκρατική πραγματικά κοινωνία, καθήκον βασικό των εργατών γνώσης.

 Η δύναμη της κοινωνίας της πληροφορίας είναι τόσο μεγάλη, ώστε ο πολιτισμός και οικονομική ανάπτυξη του Ελληνικού έθνους και του Ελληνικού λαού, εξαρτάται από σήμερα και για κάθε ορατό μέλλον από το στατιστικό τηλεοπτικό δείγμα εξαρτάται από τον συντονισμένο αγώνα διεκδίκησης των εργαζομένων γνώσης. Όμως ολόκληρη η αριστερά κωφεύει και αδιαφορεί. Ομοίως και η δεξιά.

  Στις τελευταίες δεκαετίες η ψηφιακή οικονομία δένεται άρρηκτα με την κοινωνία της πληροφορίας. Οι τράπεζες είναι το νευρικό σύστημα αυτής της ψηφιακής οικονομίας και πρέπει να κοινωνικοποιηθούν τουλάχιστον τρείς τράπεζες: Η Εθνική, η Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, για να μπορούν να βοηθήσουν δίνοντας δάνεια σε επιστήμονες αγρότες, βιοτέχνες κλπ. Κάτι τέτοιο υποστήριξε πρόσφατα στη Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης και ο ¨ Συνασπισμός¨ μέσω του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα, που είναι μια πολύ σοβαρή θέση.

Τα ιερά σύμβολα του γάμου. Ο αγώνας κι’ η αγωνία

                                                     σκέψεις δανεισμένες

                                                          (από την Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη)

Δε φωνάζεις μόνο εσύ. Δε φωνάζει μόνο η ράτσα σου μέσα στο εφήμερο στήθος σου. Δε φωνάζουν μονάχοι οι άσπρες, οι κίτρινες, οι μαύρες γενεές των ανθρώπων στην καρδιά σου. Η γης ολόκληρη με τα  νερά και τα δέντρα της, με τα ζώα, με τους ανθρώπους και τους θεούς της μέσα στο στήθος σου φωνάζει.

   Ανασηκώνεται η γης μέσα στα φρένα σου και θωράει για πρώτη φορά ολάκερο το σώμα της.

  Ανατριχιάζει είναι ένα ζώο που τρώει, γεννάει, σαλεύει θυμάται. Πεινάει, τρώει τα παιδιά της – φυτά, ζώα, ανθρώπους, ιδέες- τα αλέθει στα σκοτεινά σαγόνια της, τα ξαναπερνάει από το κορμί της και τα ξαναχύνει στο χώμα.

  Θυμάται, αναμαυλάει τα πάθη της. Μέσα στην καρδιά μου. Το μνημονικό της ανοίγει, απλώνεται, κυριεύει τον καιρό. Δεν είναι τούτη η καρδιά που πηδάει και χτυπάει μέσα στο αίμα. Είναι η γης ολάκερη. Στρέφεται πίσω της και ξαναζεί το φοβερό ανηφόρισμα της στο χάος.

Θυμούμαι μιαν ατέλειωτη ερημιά από άναρχη φλεγόμενη ύλη. Καίγομαι! Παίρνω τον άμετρο ανοργάνωτο καιρό ολομόναχος, απελπισμένος, κραυγάζοντας στην ερημιά.

   Κι’ αργά η φλόγα καταλαγιάζει, η μήτρα της ύλης δροσερεύει, ζωντανεύει η πέτρα και θρύβεται. Κι’ ανεβαίνει τρέμοντας στον αγέρα ένα μικρό, πράσινο φύλλο. Πιάνεται από το χώμα, στερεώνεται, σηκώνει το κεφάλι του και τα χέρια, αρπάζει τον αγέρα, το νερό, το φώς, αρμέγει το Σύμπαντο.

   Αρμέγει το Σύμπαντο και θέλει να το περάσει από το λιγνό σαν την κλωστή κορμί του και να το κάμει ανθό, καρπό και σπόρο. Να το κάμνει αθάνατο.

  Ανατριχιάζει η θάλασσα, σκίζεται σε δυο, κι’ ανεβαίνει από το λασπερό βυθό της ένα λιμασμένο, ανήσυχο, κόμματο σκουλήκι.

  Νικήθηκε το βάρος, ανασηκώθηκε η πλάκα του θανάτου προβαίνουν γιομάτα έρωτα και πείνα οι στρατιές τα δέντρα και τα ζώα.

  Κοιτώ της γης με το λασπωμένο μυαλό της κι’ ανατριχιάζω ξαναζώντας τον κίνδυνο. Μπορούσα να βουλιάξω, να χαθώ μέσα στις ρίζες τούτες που πίνουν μ’ ευδαιμονία. Τη λάσπη μπορούσα να πλαντάξω μέσα στο χοντρό τούτο μυριοζάρωτο τομάρι η σπαράζω αιώνια μέσα στο αιματηρό σκοτεινό   καύκαλο του παμπάλαιου πρόγονου.

  Μα γλίτωσα. Πέρασα τα παχιόφλουδα φυτά, πέρασα τα ψάρι, τα πουλιά, τα θεριά, τους πιθήκους. Έκαμα τον άνθρωπο.

  Έκαμα τον άνθρωπο και τώρα μάχομαι να τον ξεκάνω! «Δε χωρώ! Δε χωρώ! Θέλω να ξεφύγω!». Η κραυγή τούτη αιώνια ρήμαζε και κάρπιζε τα σωθικά του κόσμου. Πηδούσε από σώμα σε σώμα, από γενεά σε γενεά, από είδος σε είδος, ολοένα πιο σαρκοβόρα και πιο δυνατή. Όλοι οι γονείς φωνάζουν: «Θέλω να γεννήσω γιόν ανώτερο μου!» « Θέλω να γεννήσω θυγατέρα ανώτερή μου!»

  Στις φοβερές στιγμές που η κραυγή περνάει από το κορμί μας, νιώθουμε μιαν προανθρώπινη δύναμη ανήλεη να μας σπρώχνει. Ένα χείμαρρο βουερό, λασπερό από πίσω μας, γιομάτο αίμα, δάκρυα, ιδρώτα, αλαλαγμούς χαράς, ηδονής και θανάτου.

  Ένας άνεμος ερωτικός φυσάει απάνω στη γης, ίλιγγος κυριεύει όλα τα ζωντανά και σμίγουν στη θάλασσα, στις σπηλιές, στον αγέρα, κάτω από το χώμα, μεταγγίζοντας από κορμί σε μια μεγάλη ακατανόητη αγγελία.

  Και τώρα μονάχα εμείς, νόγωντας πίσω μας την έφοδο, θαμπά αρχινούμε και μαντεύουμε γιατί παλεύουν γεννούσαν και πέθαιναν τα ζώα, και πίσω τους τα φυτά, και πίσω όλη η ανοργάνωτη εφεδρεία.

  Έλεος , ευγνωμοσύνη και σέβας μας κυριεύει για τους παλιούς μας συντρόφους στη μάχη. Δούλευαν, αγαπούσαν και πέθαιναν για ν’ ανοίξουν το δρόμο να περάσουμε.

  Όμοια κι’ εμείς μέσα, στην ίδια ηδονή, παράφορα κι’ αγωνία, δουλεύουμε για κάποιον Άλλον, που σε κάθε γενναία μας πράξη προχωράει κι’ ένα βήμα.

  Όλος μας ο αγώνας θα ‘χει πάλι ένα σκοπό ανώτερο μας, όπου θα χρησιμέψουν και θ’ αγιάσουν οι μόχτοι μας, οι αθλιότητες και τα εγκλήματα.

  Μια έφοδος είναι τούτη! Μια πνοή χυμάει, τρικυμίζει, καρποβολάει την ύλη, περνάει τα ζώα, δημιουργεί τον άνθρωπο, πιάνεται από πάνω του σαν όρνιο αρπαχτικό και στρηνιάζει.

  Είναι η σειρά μας! Μας δουλεύει, κατεργάζεται εντός μας την ύλη και την κάνει πνεύμα, πατάει το μυαλό μας, πηδάει καβάλα στο σπέρμα και μάχεται, κλωτσώντας πίσω το κορμί μας να ξεφύγει. Σαν να ‘ναι όλη η ζωή ετούτη τ’ ορατό αιώνιο κυνήγι ενός αόρατου Γαμπρού, που κυνηγάει από κορμί σε κορμί την αιωνιότητα, την αδάμαστη Νύφη.

  Κι’ εμείς, όλο το ψίκι της γαμήλιας πομπής, φυτά, ζώα, άνθρωποι, χιμούμε τρέμοντας προς τη μυστική παστάδα. Και καθένας κρατάει με δέος τα ιερά σύμβολα του γάμου – άλλος το φαλλό, άλλος τη Μήτρα.

Το μήνυμα της πρόσκαιρης ζωής μας

Καμιά φορά από σύμπτωση, από έμπνευση ή από χάρη,

την ευκαιρία βρίσκουμε στου νου το συναξάρι,

την ύπαρξη μας τη μικρή, απλά να φανταστούμε,

τα όνειρα μας πα στη γης, ξανά να τα σκεφτούμε,

να νιώσουμε του απέραντου, του γαλαξία τη φόρα,

σαν άγια λύτρωση ψυχής, απ’ του κακού τη μπόρα!

Είναι οι σπίθες της ζωής, που θέλουνε να κάψουν

λες όλα τα παράσιτα κι ύστερα να πετάξουν,

όσα κρύβουν το βλέμμα μας και την ψυχή στερούνε,

απ’ του αγαθού τα όνειρα και πίσω μας γυρνούνε,

γιατί δεν είμαστε εμείς οι κρύοι λιποτάχτες,

που τρέμουμε από δισταγμούς,  παίζουμε με τις στάχτες…

Είναι θητεία η ζωή, στο θείο υπηρεσία

και μεις που ξεκινήσαμε, κοιτώντας την ουσία,

λέμε, ο Θεός μέσα μας, εκεί βαθιά θαμμένος,

μες στην ψυχή, στο σώμα μας, σαν υποψία κρυμμένος

και σταυροφόροι τώρα εμείς, σε μαρμαρένια αλώνια,

τη λευτεριά του δίνουμε, με του Τυρταίου τα λόγια!

Γιατί είν’ κι η ποίηση κραυγή κι ο λόγος άγιος τάφος,

όπως κι ο σπόρος του σταυρού, το χώμα-άγιος λάκκος

κι απελευθέρωση ζητά, βλαστό για να καρπίσει,

για πάλη με το θάνατο, ζωή να ξαναστήσει

κι όταν δοθεί το σύνθημα απ’ την ψυχή την πλάστρα,

του κόσμου το μικρότερο, ορθώνεται ως τ' άστρα!

Απ’ το λιοπύρι οδεύουμε ή απ’ της βροχής τη μοίρα,

σαν τους γενναίους πολεμιστές, που ακούν ωδή απ’ τη λύρα,

χλωμοί, αγωνία γεμάτοι, για αναφορά, για προσευχή:

-Στο προσκλητήρι των καιρών, το εμβατήριο που ηχεί,

αναφορά σε στρατηγό, ο αγώνας μη χαθεί

κι είναι Θεός, ο αρχηγός, κι είναι το χρέος μας βαθύ!

Αναφορές στο ποιητικό έργο του Μιχάλη Θεοδοσάκη

1.      Γιάννης Καραργύρης: τ. Πρόεδρος ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

«Οι προβληματισμοί και οι απόψεις του Μιχάλη Δ. Θεοδοσάκη είναι μια παρήγορη φωνή και μια αισιόδοξη παρουσία, αφού στους δύσκολους καιρούς μας υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να αφυπνίσουν συνειδήσεις καθεύδουσες και ν’ ανοίξουν δρόμους φωτεινούς, δρόμους ελπίδας μέσα στο έρεβος της μιντιαλίστικης κοινωνίας μας.

Ολόκληρη δε η ποίηση του είναι περιχυμένη με την πάλλουσα υπέρμετρη ευαισθησία του και επενδυμένη με νοηματική και τεχνική πληρότητα, αμείωτη ένταση και δυναμική εκφραστικότητα.

Τον συγχαίρω θερμά…»

2.      Βασίλης Κατσικονούρης: Θεατρικός Συγγραφέας

«Ο ποιητής ονειρεύεται και ο φιλόσοφος μεταφράζει το όνειρο. Σε όλους μας απομένει να το πραγματοποιήσουμε. Ο φιλόσοφος – ποιητής Μ. Θεοδοσάκης υποδεικνύει τον τρόπο γι’ αυτήν την πραγμάτωση. Στο βιβλίο του «προς μια φιλική κοινωνία» αφήνει μια αίσθηση πληρότητας σε επίπεδο ιδεών. Η διαδικασία ανάγνωσης του είναι, μια πνευματική ευχαρίστηση»

3.      Γιάννης Κουτσοχέρας: ποιητής, υποψήφιος Βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας, τ. Βουλευτής

«…στον εξαίρετο ποιητή Μιχάλη Δ, Θεοδοσάκη για τις ποιητικές συνθέσεις του «Κύκλος ο πρώτος, ερωτικός», με την ευχή μου να πορεύεσαι ανοδικά και δημιουργικά…»

4.      Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος (Γαλανάκης)

«Βρίσκω πως σε πολλά σημεία η σκέψη σας πηγαίνει βαθύτεραστα πράγματα και στα δράματα των καιρών μας. Κι’ η εποχή μας είναι ακριβώς εποχή που χρειάζεται προφητικές φωνές…»

5.      Χρήστος Σαρτζετάκης: τ. πρόεδρος Ελληνικής Δημοκρατίας (Για τον Μέγα Αλέξανδρο)

«Με ιστορική γνώση την οποία εδραίως κατέχετε, προήλθατε σε σαγηνεύουσα σύνθεση, με  χρησιμοποίηση πλούσιου λεξιλογίου από τον ακένωτο θησαυρό της ανεπανάληπτης Ελληνικής μας γλώσσας, αλλά στιλπνή, λιτή, χωρίς πλατειασμούς, σε ζηλευτό βαθμό προσήκουσα. Σας αξίζουν ανεπιφυλάκτως θερμά συγχαρητήρια»

6.      Κωνσταντίνος Βόγγας: Εκπαιδευτικός, μέλος της ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

Με ζήλο πνευματικού μύστη πλέκετε τα ποιητικά νήματα σε στροφικά συνθέματα πρωτότυπα και εντυπωσιακά που εγγίζουν βαθιά την ψυχή και κεντρίζουν τη σκέψη και δημιουργούν πνευματική έξαρση και συναισθηματική φόρτιση.

Οι στίχοι σας, ευφρόσυνοι τόνοι υψηλής ευαισθησίας, αποστάγματα βαθύτερης νοηματικής σαφήνειας και θαυμαστής τεχνικής αρτιότητας αποπνέουν ένα αγνό λυρικό άρωμα που καθαγιάζει την ποίηση σας και της δίνει το γνήσιο γνώρισμα που στο σύνολο του συνθέτει ένα λογοτεχνικό απαύγασμα ψυχικής ευφορίας και πνευματικής πανδαισίας. Ένας πολύχυμος και μελίρρυτος ψαλμός για τον άνθρωπο και τη ζωή καταλάμπει στην ουσία τους.

Με τους λυρικούς σας κραδασμούς κατορθώνετε  να μεταλαμπαδεύσετε στους αναγνώστες σας τον παλμό και την αγάπη τους προς τον αγιασμένο χώρο της ποίησης.

Αναντίρρητα , τα ποιητικά σας συνθέματα παρουσιάζουν μια αξιοπρόσεκτη λογοτεχνική αξία και μια θαυμαστή νοηματική πληρότητα που αγγίζουν βαθύτατες ποιητικές ανακλάσεις και ανάγουν στην ευχάριστη διάθεση να διαβαστούν από όσο το δυνατόν πλατύτερο κοινό.

Οι ευχές μου συνίστανται στην πάντοτε αείροη και αείφωτη ποιητική σας προσφορά.

7.      Νάσος Αλευράς: τ. Υπουργός

«έξοχο το έργο σας (κύκλος τρίτος – προφητικός) και υπέροχη η γραφή»

8.      Νίκος Σηφουνάκης: (υπουργός)

Η νέα σας ποιητική συλλογή (κύκλος δεύτερος – Φρονηματίζων) σίγουρα θα βοηθήσει στη διάσωση της Ελληνικής μας παράδοσης»

9.      Αντώνης Βεργανελάκης: (Φυσικός στον «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ», βραβείο Νόμπελ ειρήνης 1995)

«Συγχαρητήρια για το περιεχόμενο του νέου σου βιβλίου: κύκλος Δεύτερος – Φρονημάζων, είναι εξαιρετικό, αντανακλάτε σε μια βαθειά φιλοσοφία για τη ζωή και τον άνθρωπο»

10. Φωτεινή Σεργεδάκη: στα «Χανιώτικα Νέα» συγγραφέας

«Μιχάλη, ο ερωτικός στίχος σου σαν ώριμο θερινό φρούτο, στην παραμικρή ρωγμή αποβάλλει χυμό, ξεχειλισμένο σερμπέτι και άρωμα. Ο ¨Δεύτερος κύκλος¨ είναι ο πολιτισμικός αρμός που γεμίζει την στιγμιαία αιωνιότητα ανάμεσα στην «κατακτημένη πληροφορία» και το ηθικό καταφύγιο…»

11. Γιάννης Ανδρουλάκης: φιλόσοφος, συγγραφέας

«Ο Μιχάλης Θεοδοσάκης είναι ένας ποιητής με βαθύ νοηματικό και αισθησιακό κόσμο, αφιλοκερδής και δημοκρατικός…»

12. Κώστας Νικολόπουλος: Λογοτέχνης, τα αντιπρόεδρος Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

«Η ποίηση είναι ένας ιερός πόλεμος του πνεύματος μέχρις εσχάτων ενάντια στη φθορά, και ο Μιχάλης Θεοδοσάκης βρίσκεται στην πρώτη γραμμική αυτού του πολέμου»

13. Χαρίδημος Πολυχρονίδης

«Στη συλλογή σας (¨οι κόρες μου σαν χαμογελούν¨) κυριαρχεί το συναίσθημα της αγάπης. Αυτό το θείο ερωτικό ανάκρουσμα που σκεπάζει τη ζωή μας με όνειρα. Όπως λέγει ο Αριστοτέλης, ως το φώς απεργάζεται τα χρώματα και τα ανυψώνει «εκ του δυνάμει εις το ενέργεια είναι» έτσι και ο ποιητικός νους δια φωτίζει στη συνείδηση τις έννοιες και τα αξιώματα και μ’ αυτόν η γνώση εξυψώνεται στην ύψιστη της βαθμίδα. Τη σημασία του ποιητικού λόγου την έχετε κατανοήσει και εκφράζεσθε με επιτυχία στις ποιητικές σας συλλογές…» 

14. Ντόρα Μπακογιάννη (βουλευτής)

«Αγαπητέ κύριε Θεοδοσάκη, το βιβλίο σας (κύκλος Τρίτος –Προφητικός) είναι όντως ενδιαφέρον, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά και να σας συγχαρώ…»

15. Μαρία Μαντούβαλου (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών)

« Τα ποιήματα σας δείχνουν τις βαθειές ανησυχίες σας, αλλά και την άριστη χρήση του ποιητικού και δοκιμιακού λόγου»

16. Νίκος Ανώγης (συγγραφέας, λογοτέχνης)

«Το βιβλίο αυτό, (προς μια Φιλική κοινωνία) παίρνει τη μορφή ενός κώδικος που επαγγέλλεται μια νέα τάξη πραγμάτων, στηριγμένη στην ανθρώπινη ευαισθησία, και τη φιλότητα της κλασσική αρχαιότητας. Ορθώνοντας τον άνθρωπο φιλόσοφο μέσα από τις δεκαέξι Αριστοτελικές αρετές…»

17.  Λένα Στρέφη – Κουτσοχέρα (Πρόεδρος διεθνούς Ιδρύματος ¨Γιάννης Κουτσοχέρας¨)

«Σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά καλή συνέχεια στις πνευματικές σου ανησυχίες. Μακάρι να προσφέρεις πάντα τέτοια εξαίσια αποτελέσματα…»

18. Ιωάννης Β. Βίγλας Λογοτέχνης, συγγραφέας

«Στο μεταίχμιο της παραδοσιακής και της μοντέρνας ποιήσεως, με ικανότητες στην μετρική αρμονία. Με την παρουσία ιάμβων και αναπαίστων με ομοιοκαταληξίες κάθε είδους, ζευγαρωτή, πλεκτή, σταυρωτή, ο αρχιτέκτονας, ποιητής και ζωγράφος Μιχάλης Θεοδοσάκης πετά από την Ίδα της Κρήτης, πατά στον Ελικώνα της Στερεάς και σταματά στον Όλυμπο του μουσικού πανθέου…»

19.  Δεσποτάκη–Πευκιανάκη Ευτυχία Φιλόλογος στους ¨Νέους Ορίζοντες¨

«…Πάνω απ’ όλα όμως, ο Μιχάλης Θεοδοσάκης δείχνει μια στάση ζωής…»